Vrouw, tegen de 40. Een heel hectisch gezin, waarin zij werkelijk alleen de zorgdrager is.
Ik probeer haar mee te nemen in het verhaal wat voor impact life-events kunnen hebben.
Op het moment dat ze ja knikt, ik denk dat ze het begrijpt en er verder op in wil gaan, begint ze weer over iets anders.
Ik ga hard werken om ‘haar bij de les’ te houden. Dat lukt niet. En ik heb het op een gegeven moment door. Je wipwapt. Komen we te dichtbij, dan wipt ze naar een ander onderwerp. Komen we daar te dichtbij, wapt ze weer …
Er is meer nodig. En dat spreek ik uit.
Via de huisarts gaat ze naar de revalidatie. Daar kan een team zich over haar buigen. Ik heb begrepen dat ze nu een scootmobiel heeft gekregen. Daarover zijn de meningen divers. Ik kan mij hier wel in vinden. Om de steunpilaar in dit gezin te kunnen blijven heeft zij op haar manier een steunpilaar nodig. De scootmobiel geeft haar een stuk vrijheid om bijvoorbeeld naar het water te rijden. Iets wat zij door hij klachten niet meer kon.